هوابرش چیست؟
در تجهیزات هوا برش یا برش هوا گاز از سوخت به همراه اکسیژن برای برش دادن انواع فلزات استفاده می شود سوخت می تواند جمله استیلن، پروپان، MAPP، پروپیلن و گاز طبیعی باشد.
تاریخچه هوا برش
سال ۱۹۰۳ در کشور فرانسه دو مهندس به نام های Edmond Fouche و Charles Picard از روش هوا برش برای جوش دادن فلزات استفاده کردند. این دو مهندس به جای استفاده از هوا، از اکسیژن خالص استفاده کردند و شعله حاصل شده گرمایی بین ۲۰۰۰ تا ۴۰۰۰ درجه سانتی گراد تولید می کنند.
اگر در کنار اکسیژن گاز های دیگر نیز ترکیب شود دمای حاصل شده به شرح زیر است:
شعله حاصل از پروپان و هوا با دمای C° ۲.۰۰۰، شعله حاصل از پروپان و اکسیژن با دمای در حدود C° ۲.۵۰۰، و شعله حاصل از اکسیژن و استیلن با دمای C° ۳.۵۰۰ میسوزاند.
در ابتدا دمای ذوب فلزی را که می خواهیم برش دهیم انتخاب می کنیم بعد از آن مخلوطی از اکسیژن و گاز سوخت را متناسب با دمای اشتعال فلز فراهم می کنیم که از نقطه ذوب آن کمتر باشد، جریان اکسیژن خالص را به منطقه پیش گرم کننده هدایت می شود و یک واکنش شیمیای گرماده صورت می گیرد و اکسید آهن یا سرباره ایجاد تولید می شود. به این ترتیب جریان اکسیژن را سوراخ نموده و با ادامه عمل اکسیداسیون باعث سوراخ شدن فلز می شود.
پنج شرط اساسی برای برش با هوا گاز
- دمای احتراق مواد باید پایین تر از نقطه ذوب باشد اگر پایین تر نباشد مواد ذوب می شوند و دیگر موادی وجود ندارد که بتوانید برش دهید.
- نقطه ذوب اکسید باید کمتر از ماده اطراف باشد تا بتوان جریان اکسیژن را خارج کرد.
- کافی بودن واکنش اکسیداسیون بین اکسیژن و فلز تا برشکاری انجام شود.
- برای جلوگیری از رقیق شدن اکسیژن؛ مواد حاصل شده از واکنش باید حداقل باشند.
- تزریق پودر به شعله زمانی که از فلزات اکسیدهای نسوز مانند فولاد ضد زنگ ، چدن و فلزات استفاده می شود.